Waarom ik elke dag met een wildvreemde praat en ik dit iedereen gun
Eén van mijn fijnste rituelen is het dagelijks maken van een kletspraatje met een wildvreemde. Dit ritueel geeft me iedere dag een geluksgevoel én kans op een onverwacht avontuur.
In deze blog leg ik uit:
waarom ik hiermee begonnen ben
hoe marktplaats.nl het perfecte hulpmiddel hierbij is
waarom een 1-persoons kleedhokje in het zwembad dat niet is
dat je een kletspraatje op verschillende manieren kan beginnen
waarom ik geloof dat het mijn werk als facilitator ten goede komt
📖 Talk to Strangers
Zes jaar geleden begon ik met ondernemen. Als creatief facilitator van toen vooral Design Sprints en soortgelijke workshops. Het was niet moeilijk om klussen te vinden en het riedeltje te draaien. Van contact leggen tot de klus closen en van workshop ontwerpen tot faciliteren. Maar ondernemen is meer dan alleen je trucje doen. Ik wilde weten wat voor skills ik naast mijn specialisme nog meer zou moeten ontwikkelen. En al vrij snel kwam ik erachter dat investeren in relaties de sleutel voor mij is tot een succesvolle onderneming.
In de creatieve sector zijn er aardig wat figuren die boekjes hebben geschreven en video's hebben gemaakt over hoe je marketing en sales kan bedrijven. Chris Do van TheFutur was één van die figuren. Een ontwerper van origine die nu een missie heeft om zo veel mogelijk creatieven te helpen bij het maken van een business zonder je ziel te verkopen. "Stop selling, start serving" is één van zijn credo's. Maar hij heeft er nog meer en die heeft hij in een soort filosofie opgeschreven in een aardig boekje: A pocket full of Do.
In dat boekje viel me bij de inhoudsopgave meteen iets op. Hij begint zijn verhaal met relationships als eerste hoofdstuk. Bladerend door dat hoofdstuk bleef mijn aandacht hangen bij het stukje Talk to Strangers. Ik quote Chris:
If you want to learn how to build rapport, be a better listener, and be more at ease in the presence of others, talk to people you don't know. It's a great exercise that helped me overcome my fear of being around strangers. — Chris Do
Kijk, ik heb geen angst om een random stranger iets te vragen. Nooit echt gehad. Maar de waarde van een praatje maken met een wildvreemde heb ik ook nooit echt gezien. Bij het lezen van de motivatie van Chris om dit vaker te doen, én hier op te stuiten in zijn eerste hoofdstuk (kennelijk vindt hij dat dermate belangrijk), leek het me interessant om dit principe verder te onderzoeken. Of beter gezegd, toe te passen. Iedere dag een praatje met een wildvreemde, wat zou dat met me doen?
🎁 Marktplaats is het leukste sociale medium
Zo geschiedde. Ik ben na gaan denken hoe ik dit kon gaan doen. Waar vooral, want ik ben vaak iedere dag wel ergens anders. Op het schoolplein, in de supermarkt, op de fiets of voor werk ergens. Overal waar ik kwam keek ik om me heen op zoek naar strangers.
Vrij snel ontdekte ik dat het best spannend is om zomaar op iemand af te stappen. Zonder reden. Gewoon voor een praatje. Maar dan bewust. Dus ging ik op zoek naar een hulpmiddel. Een reden om een praatje te maken.
Vergeet Facebook, Twitter en Instagram. Marktplaats is daar het perfecte depolariserende hulpmiddel voor. Ja, dat platform waar iedereen schatten vindt en heus niet alleen maar debielen zitten. Dit platform is stiekem mijn favoriete sociale medium geworden. Al een eeuwigheid. Ja, zeker om de schatten die ik vind, maar vooral ook om de momenten dat ik andere mensen blij kon maken. Blij met een item dat zij zoeken of gewoon omdat we een leuk kletspraatje gemaakt hebben. En soms, heel soms, leiden die praatjes tot vriendschappen (voor het leven?).
Zo heeft de liefde van mijn leven haar zus ontmoet toen ze een elektrische tandenborstel voor onze kinderen ging ophalen. En zo heb ik Grote Tim leren kennen die een vergistingsvaatje kwam ophalen dat hij eigenlijk niet nodig had. Grote Tim is inmiddels een goede vriend van me.
Hieronder op de foto in z'n station lease bak nadat we samen — op marktplaats — een grote apothekerskoelkast hadden opgepikt om daar de perfecte vergistingskast mee te klussen. Die Grote Tim zou ik waarschijnlijk nooit hebben leren kennen, als we niet samen dezelfde uit de hand gelopen hobby hadden én allebei niet de moeite namen om bij die voordeurdeal een kletspraatje te maken.
Want die Tim, die begeeft zich in een compleet andere bubbel dan ik. Hij staat nooit op een schoolplein omdat hij geen kinderen heeft, stemt volledig rechts (ik links) en blijkt iedere keer weer verrast als ik hem vertel wat ik nou weer heb meegemaakt. De kans dat wij elkaar ooit op een andere manier hadden ontmoet is denk ik behoorlijk klein.
🏊🏻♂️ Nooit meer in een éénpersoons kleedhokje
Iedere week op dinsdag- en donderdagochtend zwem ik baantjes in het 50-meterbad van Beverwijk. Lekker vind ik dat. Je hoofd leeg maken, het water voelen stromen en een kadans vinden in mijn ademhaling. Na een uur en 3 km klim ik eruit en voel het alsof ik de hele wereld aan kan. De perfecte start van de dag.
Alleen is het zwemmen, de conditietraining en de dosis energie niet alleen wat dit ritueel zo fijn maakt. Het is de keuze van het zwembadkleedhokje vóórdat ik het bad in duik. Want die keuze heb ik begin 2024 bewust veranderd.
Kleedhokjes in het zwembad heb je — in mijn geval althans — in twee smaken.
De welbekende éénpersoonshokjes. Die met het klapbankje en de halve vierkante meter ruimte om je kont te keren.
De grotere gemeenschappelijke en in mijn geval de mannenkleedkamer, waar je meer ruimte hebt om je handdoekje op de grond te leggen, vaker dan je denkt alleen bent, maar ook andere (naakte) mannen kan tegenkomen.
Ik ging van 1 naar 2. Niet omdat ik per se meer ruimte wilde hebben voor het omkleden. Wel omdat ik behoefte had aan grotere kans op kletspraatjes. Kletspraatjes met wildvreemde mensen. Mannen moet ik eigenlijk zeggen, want gendervrije kleedhokjes kennen ze nog niet in Beverwijk.
In het mannenkleedhokje kom ik doorgaans oudere mannen tegen die in beweging willen blijven, vaders met kinderen en ook regelmatig opa's met hun kleinkind. En het leuke is, ze lijken bijna allemaal een kletspraatje te waarderen.
Het gaat eigenlijk vanzelf. Ik ga naar binnen. Kleed mezelf om en stel een vraag of maak een opmerking. Kan van alles zijn.
"Klaar voor vandaag?"
"Goedemorgen!"
"Wat heb jij een vette zwembroek!" (tegen kereltje van 3)
Het maakt eigenlijk niet uit wat ik zeg. Het initiatief, de start, dat is all you need.
Ja, ik start ze vaker dan dat iemand anders het doet. En dat is precies het punt hier. Ik denk dat ik het verschil kan maken door het te doen en dat we niet moeten wachten totdat iemand anders begint.
Het grappige is dat de kletspraatjes bijna nooit stil vallen. Het lijkt wel alsof al die mannen behoefte hebben om op die plek te ouwehoeren. Soms vertellen ze zelfs hun hele levensverhaal. Zit ik niet altijd op te wachten per se, maar ik kan het wel waarderen.
Nu na talloze kletspraatjes merk ik iedere keer weer zin te hebben in een ontmoeting. Om vragen te stellen aan random mannen. Ik merk dat ze door zo'n kletspraatje zich gezien en gehoord voelen. En dat geeft mij weer een soort geluksgevoel.
😊 Hoe ik het liefst een kletspraatje begin
Nu probeer ik het iedere dag te doen. Praten met wildvreemden. Niet alleen in het zwembadkleedhokje of via marktplaats, maar ook vaker op het schoolplein en in de trein bijvoorbeeld. Laten dat nou net de plekken zijn waar we allemaal liever op onze telefoon zitten te staren, in plaats van in contact te komen met elkaar.
Zoals ik schreef heb ik nooit echt moeite met contact leggen. Ik ben van nature enthousiast en nieuwsgierig. Maar stel je voor dat je het dood eng vindt om naar buiten te gaan en mensen te ontmoeten? Bij het zien van dit filmpje van Tegenlicht besefte ik hoeveel mazzel ik eigenlijk heb. Dat ik nooit echt bang ben om contact te leggen.
Dat geluk heeft niet iedereen, leerde ik van Joe Keohane en anderen in de video. Veel mensen denken dat gesprekken met vreemden mislukken en voelen zich ongemakkelijk. Ze zijn bang niets te melden te hebben of dat ze raar gevonden zullen worden. De gedachte dat we in kleine, stabiele groepen leefden en plotseling overweldigd worden door diversiteit is een hardnekkig misverstand; genetische analyses tonen aan dat mensen zich al sinds mensenheugenis vermengen in "versmeltingsgemeenschappen".
Als je dit leest: hoezo is een kletspraatje dan zo lastig voor veel mensen? Ik ontdekte een paar methoden die ik ben gaan uitproberen:
Neem het voortouw: Ik ben er inmiddels achter dat een gesprek vaak doodslaat als twee mensen afwachten; iemand moet het voortouw nemen, net als bij een dans. Je hoeft niet te wachten tot iemand je uitnodigt. Ik begin zelf.
Opmerkingen maken in plaats van vragen stellen: Vaak begin ik met een vraag. Voelt natuurlijker. Soms is het maken van opmerkingen over jezelf, de ander of de context (bijv. "Ik heb best honger" of "Gave hoed heb je op") eigenlijk makkelijker. Om de simpele reden dat die opmerking het gesprek opbouwt zonder directe eisen te stellen aan de ander.
Doorbreken van vaste vraag-en-antwoordritmes: De gesprekken probeer ik interessanter te maken door niet de standaardantwoorden te geven (bijv. "prima" op "hoe gaat het?") maar iets verrassends (bijv. een cijfer van 1 tot 10). Vraag bijvoorbeeld om "de beste koffie ter wereld" om een unieke interactie te starten.
⛑️ Waarom ik geloof dat het mijn werk als facilitator tegoed komt
Als facilitator van teamdagen waar je wél zin in hebt kom ik vaak wildvreemde mensen tegen. Ik merk dat ik nooit meer zenuwachtig ben om kletspraatjes met ze te maken, en dat de verbindingen die ik met ze maak mij in mijn facilitatiewerk helpen op verschillende manieren:
Adaptief vermogen versterken: Door regelmatig met wildvreemden te praten, leer ik snel hun communicatiestijl lezen en mij hierop aan te passen. Als facilitator helpt dit me om direct aan te sluiten bij de dynamiek van een nieuwe groep.
Authentieke verbinding maken: Het oefenen met kletspraatjes heeft me geleerd hoe ik snel een gevoel van vertrouwen kan creëren. Dit is cruciaal als je een groep voor het eerst ontmoet en toch direct een veilige omgeving wilt scheppen.
Improvisatievermogen ontwikkelen: Gesprekken met vreemden volgen nooit een script. Deze dagelijkse oefening in improvisatie maakt me als facilitator flexibeler wanneer een sessie een onverwachte wending neemt.
Diverse perspectieven verzamelen: Door met mensen buiten mijn bubbel te praten – zie voorbeeld van Grote Tim – verzamel ik inzichten en standpunten die mijn eigen denken verrijken. Dit helpt me tijdens facilitatiesessies om inclusiever te denken en verschillende invalshoeken te waarderen.
Eigen vooroordelen uitdagen: Elke keer dat ik met een vreemde praat, word ik uitgedaagd om mijn aannames te herzien. Als facilitator is het cruciaal om zonder vooroordelen een ruimte te betreden.
Door deze dagelijkse gesprekken met vreemden voel ik dat ik een betere facilitator ben geworden. Ik ben tegenwoordig minder bang voor stiltes, kan beter improviseren, en voel me op mijn gemak in elk gezelschap, hoe divers ook.
Probeer het eens uit. Niet iedere dag. Gewoon een paar keer. En ontdek wat het met je doet. Ik heb nu al zin in het volgende gesprek met een wildvreemde. Ben jij dat? Neem het initiatief 😉.
👋🏻
Maarten